Digitale stress

Dat ik dit nog kan typen en straks kan doorsturen heeft niets te maken met of ik weet hoe mijn laptop werkt en dat ik nog weet op welke knoppen ik moet drukken of met welke muisklik ik de email verzonden krijg. Neen, niets van dit al. Het heeft te maken met het feit dat mijn laptop een jaar voortgezet onderwijs heeft overleefd. Dat mijn apparaat er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen is prettig, meer dan prettig, want andere apparaten in het huishouden zijn soms wat minder gelukkig.

Zo heeft mijn Aspergerklantje een mobiel, die in eerste instantie gebruikt zou worden voor het nodige bel verkeer van en naar….. de WhatsApp natuurlijk want zonder kunnen we niet meer communiceren met vrienden van school of anders en het Magister. Juist het Magister want daarin staat het huiswerk, rooster en om het belangrijkste niet te vergeten; de cijfers! Alleen zo af en toe zweeft zo’n mobiel wel eens van de ene kant van de kamer naar de andere kant, met gelukkig tot nu toe nog een zachte landing middels bank of bed. Hij is één keer in aanraking gekomen met een stoep, en dat was een rekening van 95 euro! Maar verder op een paar blauwe plekken na heeft de mobiel zeker zijn 2-jarig abonnement overleefd. Op het moment dat zijn mobiel niet doet wat zoonlief wel verwacht dan vrees ik vaak het ergste. Er wordt gebeukt en gescholden op het apparaat! Laatst kreeg het apparaat de schuld dat ie het niet deed omdat de Pokemon Go app maar niet wilde installeren. Dat het scherm er niet in duizend stukjes uit gevlogen is……………. Inmiddels heeft hij een nieuw toestel bij verlenging van zijn mobiele abonnement verkregen, het eerste wat we wederom gedaan hebben is het arme apparaat beschermen middels bumpers en een extra laagje over het glas!

Zo ook werkt het met een afstandbediening die niet snel genoeg zappt van de ene naar de ander zender of met de controller van de PS3 die niet snel genoeg reageert wanneer hij in GTA V een missie heeft.

Een tijd terug was er ook nog het WIFI netwerk wat dienst weigerde! Hierdoor was hij volledig geïsoleerd van zijn game vrienden. Want hij kon niet op het netwerk van de PS3 en dus niet mee gamen. Daarbij kon hij dan ook niet skypen vanaf zijn nieuwe laptop die hij bij elkaar had gespaard om te kunnen minecraften. De laptop werd met ferme kracht regelmatig dichtgesmeten en moest ook direct terug naar de winkel want het ding deed het niet.  Gelukkig voor ons dat dit netwerk niet tastbaar was en dat hij hier dus in het luchtledige een gevecht moest houden.

Het leidt bij ons thuis vaak tot explosies, omdat hij geen controle heeft over de digitale snelweg en het netwerk. Vaak moet de apparatuur het dan ook ontgelden want dat is de bron van frustratie. Hoe vaak je het dan ook uitlegt en wil laten zien dat het echt op dat moment niet anders kan….. dat zal niet lukken. Er is geen ruimte voor, op het moment dat het niet werkt is hij al in zijn vijfde versnelling op naar het moment van de explosie.

Voor hem is het ideaal die digitale omgeving, je hoeft er niet voor weg en wanneer je het zat bent zet je het uit. Als je niet wil reageren dan hoeft dat ook niet en vooral is het erg veilig. Een goed gesprek zal hij nog steeds niet voeren als hij deelneemt in een WattsApp groep. Als ik soms zijn mobiel even ter hand neem om de gesprekken te scannen op iets wat ik niet prettig zou vinden dan valt het mij op dat hij altijd buiten het gesprek staat. Zijn klasgenoten (allemaal met een ASS of andere diagnose) sturen foto’s met grappen, zijn grof in hun opmerkingen en nemen elkaar aardig op de hak. Dan zie ik tussen de diverse oneliners van zijn klasgenoten ineens een opmerking van mijn zoon: “hebben we morgen voor pw DU ook par 2.3 te leren?”. Geheel buiten de context.

Marie-José