Zoals bij jullie misschien al overduidelijk is, en voor de
niet auti-kenners onder ons, onze auti’s kunnen van het 0-punt direct
doorstomen naar het kookpunt!
Zo ook met onze zoon. Op het eerste gezicht een echte
knuffelbeer, maar als het gaat borrelen van binnen ontpopt hij zich als een
heuse Grizzly. Zo hebben we al wat schade opgelopen in huis. Deur uit de
sponning, gipsblokken die spontaan in tweeën barsten door het ietwat hardhandig
de deur dichtdoen. Voetafdrukken op muren, dit zijn maar een paar voorbeelden.
Ook lijfelijke schade komt wel eens voor, en dan helaas, vooral bij zijn zusje.
Deze schade is dan ook blijvend. Zo is mijn dochter al in een innige omhelzing
geweest met een verwarming, met een beetje hulp van mijn zoon. Een prachtig
litteken siert er in haar snoetje op haar lip. Een kus van een hamer gehad,
blauw gekneusde knieën, en wat kleine schade. Ook moet hij haar telkens even
een “tik” verkopen, graag in het gebied hoofd. Gelukkig zijn dit geen harde
tikken maar op den duur ontzettend vervelend en niet nodig. In zijn “systeem”
heeft hij mijn dochter verankerd als ideale boksbal op die momenten dat hij
onderhevig is aan stress.
En als je vraagt waarom? Dan kan hij het vaak niet benoemen.
Het is hem vreemd. Zo spontaan als de woede en frustratie opkomt zo snel is
deze ook verdwenen. We hebben het hele ritueel van tips en trucs al toegepast
van time-out plekje tot beloningssystemen, maar het effect is nul. Zijn
kookpunt is sneller bereikt dan welk ander systeem dan ook maar kan weergeven!
Zoals laatst, wij zitten gezellig met elkaar aan tafel voor
het avondeten, dat wil zeggen papa, mama en dochter zitten aan tafel, zoonlief
staat aan tafel of loopt weg, zit weer en gaat weer staan aan tafel. Op het
menu lekker Oudhollands: bloemkool, zonder sausje! (wat was ik blij dat ik geen
sausje had vandaag). Mijn man oppert mijn zoon het idee om samen even op de
fiets te stappen naar het “oude dorp” om lekker in beweging te zijn. Het was
ook mooi weer en de ijssalon is weer open dus dat was ook een hele goede reden!
Bewegen is niet iets waar mijn zoon blij van wordt tenzij het zijn vaste
voetbalavond in de week is. Dus elke motivatie, zoals een ijsje, verantwoord of
niet grijpen we aan om hem even actief te laten zijn.
Hoe gemotiveerd kan je worden van een ½ uurtje fietsen zou
je zeggen? Nou NIET. Mijn zoon ging niet in het openbaar voor schut staan, want
hij kon nu niet goed opstappen op zijn fiets met deze broek. Dit was ook een
niet geplande actie, dus hoe kwam je erbij om dit zo spontaan voor te stellen.
Er zou niet worden gefietst door onze zoon.
Nee, en het bommetje wat in het binnenste van mijn zoon
huisde was op scherp gezet.
Ik had ook nooit moeten beginnen over het feit dat ik wel
weer aan het werk wilde na iets meer dan 10 jaar afwezigheid op de
arbeidsmarkt. Gewoon een parttime baantje onder schooltijd. Geen goed idee,
maar voordat ik het wist rolde de woorden uit mijn mond en lag mijn idee op
tafel. Mama en werken, dat was niet mogelijk! Er kwam een luid G.V.D. uit zijn
binnenste omhoog geborreld. Daarbij rees zijn gestalte van de kruk aan het
hoofd van de tafel en gingen zijn poezelige handjes richting bord, richting de
bloemkool zonder saus, nogmaals erg blij mee dat zonder de saus. Zijn
handen hielden de bloemkoolroosjes in zijn greep, zijn armen maakte een
driedubbele zwaai en op het juiste moment in een hoek van 90 graden werden de
bloemkool roosje verlost uit zijn greep en vlogen ze in volle vrijheid richting
raam en muur, waar ze even later te pletter sloegen tot bloemkool mousse. En
dat alles in enkele seconden, in een oogwenk. Wij keken elkaar aan, mijn man en
ik, en er kwamen verschillende emoties voorbij. We waren met stomheid geslagen.
We vielen van de ene emotie in de andere, we begonnen met boos, welk veranderde
in verbazing, wat zich in lichte hysterie omzette en uiteindelijk weer in boos
eindigde.
We hebben de bloemkool verwijderd, zijn weer aan tafel gaan
zitten en zijn verder gaan eten. Negeren leek op dat moment de beste oplossing.
Die baan? Nou die zie ik nog steeds zitten, en ben dus nog steeds zoekende. Op
het moment dat die baan er is gaan we voor de confrontatie en gaan we die
navelstreng toch echt doorknippen. Wordt het tijd voor beide om elkaar wat meer
los te laten. Alleen eten we die avond geen bloemkool .
Marie-José
Marie-José
