Wat is het toch een ideaal tijdverdrijf, dat gamen. Helaas
blijkt nu wel dat vooral ook onze kids met een ASS labeltje er wel een
probleempje bij kunnen krijgen: game verslaving!
Naast het niet tot moeilijk verkrijgen van een sociaal
leven, het niet overal maar kunnen aansluiten bij een sport of andere
vereniging omdat dat nou eenmaal moeilijk is voor een autist, blijkt nu het
enige andere tijdverdrijf naast die magische kast die in iedere woonkamer en ook
nog slaapkamer staat, het gamen een ontzettend gevaarlijk monster te zijn. Niet
voor mij maar voor al die auti-kids die nietsvermoedend hun rust of uitvlucht
zoeken in de games on- of offline. De zorg trekt aan de bel want waar moeten we
met deze groep naar toe? De verslavingszorg zegt “ze zijn niet verslaafd het is
hun autisme wat de oorzaak is”. Maar de (jeugd)zorg roept, “het is niet het
autisme maar de verslaving die hier regeert”. En waar moet je dan met het kind
of de jongere heen? Als iedereen naar elkaar wijst en de specialist het eigenlijk
ook niet meer weet?
En wat moeten wij daarmee als ouder? Ik vindt het een
lastige. Mijn zoon speelt ook games op zijn van eigen centen gespaarde PS3, op
zijn mobiel, op zijn IPAD en niet alleen thuis, maar bij zijn schaarse vrienden
spelen ze ook diezelfde games met elkaar. Ik kan het hem niet verbieden maar ik
probeer het wel te sturen. Niet hele dagen met die vingers aan de joysticks of
het console en zeker niet online! Nu wil mijn zoon wel graag online maar vindt
hij het gelukkig ook verdomde lastig als een ander zo zijn game kan binnen
vallen en zomaar de beruchte zombies de vrije hand kan geven. Mijn zoon houdt
daar niet van, dat iemand zich met zijn spel bemoeit. Hij weet ook niet hoe hij
met het chatten tijdens het spel moet omgaan. Gelukkig, zeg ik dan maar.
Ik zie me al zitten, monitorend tijdens het spel online, als
secondant van mijn zoon met mijn eigen gecreëerde avatar, want dat ik als “mama”
in warzone II rond marcheer met een UZI is natuurlijk not done. Dat ik mee moet
in die schijnwereld van zombies, moet rondrijden in op brute wijze bemachtigde
sportwagens achterna gezeten door een Amerikaanse politiemacht,en moet
ontsnappen aan een of ander commando. Of dat ik de nieuwe Ronaldo wordt in
FIFA15, en bekend ben met alle andere Messi’s of de nieuwe bondcoach wordt van
het naar eigen inzicht te vormen Oranje. Alleen maar om te kunnen monitoren hoe
en wat er passeert in het online gamen. Thank god dat mijn zoon daar niet van
is!
Maar het blijft wel een probleem, als er verder niets anders
is dan dat. Er geen mogelijkheden zijn om anders je tijd in te delen, om te
ontspannen, simpelweg omdat het er niet is. Dan kan ik me voorstellen dat je
vlucht in iets wat je zelf kan controleren, waar jij de baas in bent, dat je
kan uitzetten wanneer jij daar zin in hebt en wat er altijd is wanneer je het
nodig hebt. Maar het zou niet zo moeten zijn.
Nee de overheid zou zich bewust moeten worden dat er nog
zoveel tekort schiet. Dat er echt te weinig is naast school voor deze groep
unieke kids/jongeren. Dat ze steeds meer tussen het schip en de wal vallen als
je kijkt naar het verenigingsleven of een sportclub. Dat de wereld aan het
verharden is en juist deze kids/jongeren niet hard te krijgen zijn. Maar nee ze
worden het ondergeschoven kindje, qua scholing onder het mom passend onderwijs
in een groep van 30 kinderen geplaatst, het speciaal onderwijs onder druk
zettend, en dan het raar vinden dat deze kinderen steeds meer uitvallen binnen
dit nieuwe concept. Onder het mom van “zorg naar de gemeente” wat gelijk staat
aan bezuinigingen, worden de zorgverleners weg getrokken van deze kinderen /
jongeren die juist nu goede begeleiding nodig hebben zodat ze later zelfstandig
kunnen functioneren, hebben aangeleerd gekregen hoe je je staande kan houden in
deze maatschappij. En ja dat kost geld maar het zal zich later terugbetalen
doordat deze kinderen opgroeien tot prachtige jongeren die in het bezit zijn
van kennis, die kunnen werken, die geleerd hebben met hun autisme om te gaan. Maar
nee we laten ze zwemmen in deze vijver zonder zorg, zonder begeleiding, zonder
bandjes. Wachten tot ze verzuipen, wachten tot ze niets anders kunnen doen dan
wegkruipen in hun eigen virtuele wereld.
Dan vindt ik het niet zo gek meer dat de ene zorgverlener de
ander vragend aankijkt en niet meer weet waar het kind/jongere wel terecht kan.
Nee dat is helemaal niet gek.
Een Update; ik heb de strijd verloren. Het is “on cool” als
je niet online kan spelen, je loopt dan achter dus ik ben gezwicht. Mijn zoon
kan na een lange tijd zeuren nu toch ook online. Hij zit met oortje en al
opgeluisterd door stevige krachttermen samen met zijn neef ( lekker veilig maar
toch online) te GTA-en of te Call of Duty-en.
Het was sterker dan ik ben, Game Over for Mama!
Marie-José
