Een vraag die ik niet spontaan kan stellen, en velen ouders
met een auti-klantje met mij! Voordat je deze vraag stelt moet ik mij eest
afvragen waarmee ik mijn zoon wil laten helpen, op welke manier, en wat ik van
hem verwacht. Dan moet ik heel goed de vraag overdenken, hoe ga ik deze
stellen? En als ik alle mogelijkheden heb afgelopen moet ik taalkundig mijn
vraag nog eens goed doorlopen. Want stel ik nu een gerichte vraag óf zit er een
dubbele lading achter?
In die tussentijd had ik natuurlijk ook niet de vraag kunnen
stellen en zelf het e.e.a. kunnen oppakken maar ik vindt dat mijn zoon best kan
helpen in het huis en wat kleine taken toebedeelt kan worden. Dus als ik terug
kom van de boodschappen is zijn taak om de boodschappen op te ruimen. Dan kan
moeders deel 2, dochterlief, weer ophalen bij het sporten. Dit is wel geheel op
eigen risico, het laten opruimen van de boodschappen dan.
Mijn eerste fout was om te vragen of hij het vlees naar de
vriezer kon brengen. In mijn haast had ik niet op mijn vraagstelling gelet en
de mama’s met een auti-klantje kunnen al invullen wat er gebeurde….. Mijn zoon
bracht keurig het vlees naar de vriezer. Voor de niet auti-mama’s; dat houdt
dus in dat er naar de vriezer gelopen wordt, daar stop je dan en dan leg je het
vlees voor, op, naast of in ieder geval in de buurt van de vriezer. Het is dus
niet vanzelfsprekend dat het vlees in de vriezer verdwijnt. In mijn geval was
dat erg jammer, want de volgende dag dat ik bij de vriezer kwam waren de
gamba’s druk aan het spartelen in de verpakking, en liepen de saucijzen bijna
weg….
Het kan ook zo zijn dat zoonlief besluit dat hij plots last
heeft van een boodschappen opruim black out. De vraag die ik dan gesteld zou
kunnen hebben is dat hij de tassen met boodschappen moet uitruimen, terwijl ik
opruimen bedoel, en ik na enige herhaling van het ritueel er stiekem dan vanuit
ga dat hij “snapt” wat ik bedoel. Dan kom je thuis en dan staat al het eten
geëtaleerd op de eettafel. Voedselgroepen staan netjes bij elkaar, de groente
bij de groente, het vlees bij het vlees, alle lekkere dingen volgens mijn zoon
bij elkaar en een groep met wat hij niet kan thuisbrengen. Hij heeft uitgeruimd
en in zijn visie opgeruimd. Dat de groente in de groente la thuis hoort is dan
iets wat heel vreemd is.
Laatst was ik op zoek naar de aardappelschijfjes, die je zo
in een zak kant en klaar kan kopen. Ik trek de ijskast open en was in de volle
overtuiging dat daar de aardappelschijfjes zouden liggen. Maar niets was minder
waar. Geen aardappelschijfje te vinden. Ik begon al aan mezelf te twijfelen en
naast het grijs en oud worden mezelf maar ook meteen de vergeetachtigheid die
daarbij hoort toebedeelt. Nog in mezelf mompelend dat ik toch echt wel
aardappeltjes moest hebben gekocht loop ik naar de gang/kelder kast om daar
dan het ouderwetse aardappelmandje ter hand te nemen om dan maar op diezelfde ouderwetse
manier de aardappeltjes met de hand te schillen, te koken om er dan zelf
aardappelschijfjes van te snijden voor de gebakken aardappeltjes, lekkerder ook
maar wel even meer werk op een drukke dag. Dus ik loop nog steeds
hoofdschuddend, mompelend naar die gang / kelderkast en wat schetst mijn
verbazing…… het zakje aardappelschijfjes welke normaal in de koeling verblijft
ligt keurig tussen de losse aardappelen in de gang / kelderkast. Mijn zoon
kijkt mij verwondert aan…. Aardappels bij de aardappels toch?
Zo is het elke week een verrassing hoe hij de boodschappen
opruimt, en of ik dan nog wat te eten heb! Hoe logisch het voor mij is, zo
onlogisch is het in de praktijk voor mijn zoon. Het is niet dat hij niet wil,
het is dat hij niet altijd “dat” ene snapt wat ik bedoel. Zo hoort een ijsje
toch in de ijskast?
Marie-José
