En toen werd het rood voor je ogen....

Het zou een keer gebeuren en dat deed het dan ook. Je had er het perfecte moment voor gekozen; je verjaardag. Het effect was groot en vernietigend.

Je hebt een week achter de rug die school als “introductie” week heeft weggeschreven. Er zouden allemaal leuke activiteiten worden georganiseerd waar ook een Speciaal Onderwijs zich in zou moeten kunnen vinden. Maar je vindt het te druk, van de 5 dagen zijn er bijna 3 dagen zonder hobbels te nemen, het kleuren van je eigen voetbalshirt ging goed tot het grote fotomoment,dit deed deze dag net weer op een negatieve manier afsluiten, de groep is te groot om leuk mee op de foto te gaan. De dag waarop je dit shirt kan dragen het voetbal toernooi met alle brugklassers en dan ook nog de beker winnen was een toppertje, en je ochtend bij Nemo ging dan eigenlijk te snel voorbij.

De andere 2 dagen zijn activiteiten waar je niet bekend mee bent en je sputtert dan ook aardig tegen. Je wil niet mee, maar je moet. Dit hoort bij het leven, dingen doen en ervaren waar je niet gewoon mee bent of die je niet leuk vindt. Het leven is niet altijd even leuk en aangepast. Je gaat, maar met de nodige rand effecten die natuurlijk zoals altijd direct effect hebben op jouw gemoedstoestand en ons gezin.

Dan is het zaterdag, party time! Nou een feestje met een knal is het geworden. Het begon goed, gezellig met zijn allen gamen. Tot het spel realiteit werd. Ergens bij jou werd een grens overschreden en het licht ging uit. Wij hoorden geschreeuw en een van je vrienden verzocht mij om direct naar boven te komen. De rokers buiten hoorde het ook en vlogen naar binnen. Hoe ik boven ben gekomen en wie er in colonne achter mij diezelfde trap hebben betreden, ik kan het je niet zeggen. Ik zag alleen jou met een van je vrienden op je rug en je grootste en trouwste vriend, die dit nooit had zien aankomen want jij bent zijn Cas, lag onderop. Ik heb je van hem afgetrokken en afgevoerd naar mijn slaapkamer en je neergezet en de deur dicht getrokken. Gecheckt of het goed ging en ging op zoek. Wat was er in hemelsnaam gebeurt. 

Hoe het gebeurt is, ik was er niet bij. Maar dat er “iets” gebeurt is waardoor bij jou het licht uitging dat is zeker. Het effect was groots, en liet iedereen in shock achter. De sfeer beneden was omgeslagen en iedereen zocht zijn eigen manier om hier mee om te gaan. En dat is moeilijk want wat doe je als je kind iemand aanvalt van wie je weet dat hij daar het meest van houdt, en ook andersom hoe reageer je als je kind wordt aangevlogen door iemand voor wie hij door het vuur zou gaan en terug? Ik weet niet wat de beste reactie is, en hoe ik de volgende keer zou reageren, maar dat het schade toebrengt die moeilijk te repareren valt, dat is zeker. Hoe onbedoeld dan ook.  De shock was zo heftig dat je grootste alles, trillend met ogen vol onbegrip op de bank zat. Jij zat niet begrijpend op mijn bed en vroeg je af wat er in hemelsnaam aan de hand was, waarom is iedereen boos en geschrokken.

Iedereen had last van vluchtgedrag en de kamer was van goed gezellig gevuld in een paar minuten bijna zo goed als leeg. En dan sta je daar, als moeder van een Asperger klantje in je woonkamer waar de temperatuur onder nu is gezakt in een Nano seconde net als de temperatuur bij mijn zoon in een Nano seconde kan omslaan in kokend heet. Ik laat je een tijdje bijkomen en ga daarna in gesprek. Ik stel je vragen; “wat is er gebeurt?”, “waarom ben je niet weggelopen?”, “weet je wat je gedaan hebt”, “besef je dat dit gedrag niet kan”, “hoe ga je dit oplossen?”, “snap je dat iemand geschrokken is van jou?”…….. En nog veel meer vragen, maar het antwoord wat ik ontvang is een antwoord waar ik niets mee kan. Je snapt er helemaal niets van, je werd gewoon boos en daarmee is de kous af. Moet ik hier iets mee dan is dan jouw vraag? Ja is het antwoord maar hij weet zelf alleen niet wat.

Na een tijd kan mijn Asperger klantje  door sturing  enigszins de puntjes aan elkaar verbinden en bedenken dat een sorry voor de aanval misschien iets is wat zijn grootste vriend, zijn neef, wil horen. Dus die avond belt hij en biedt zijn excuses aan maar het leed is al geleden, het blinde vertrouwen is verdwenen en dat is met een sorry niet snel weggepoetst.

Het was een wake up call voor de rest van de familie, het is in één klap een confrontatie met het autisme in de vorm van mijn zoon. De verhalen kennen ze maar nu was daar ineens de praktijk. BAM in your face. Ik kan alleen maar zeggen welkom in mijn wereld, dit is óók mijn kind, ijzersterk, explosief en wars van emoties, dit is óók mijn leven, dit is ons gezin. En ik hou van hem, mijn Asperger klantje, gefeliciteerd met je 12^de verjaardag.
Marie-José