Sporten is gezond voor iedereen?

Mijn zoon moet sporten, minimaal 2x per week. Niet omdat ik het wil, want ik ben geen liefhebber. Maar omdat het moet. Mijn zoon is naast autist ook hypermobiel. Zijn spieren zijn te bewegelijk en zo soepel dat hij bij het minst of geringste zijn banden oprekt, wat weer pijn geeft, vocht doet ophopen en weer extra tripjes fysio inhoudt. Hij zal zijn hele leven moeten sporten om zijn spieren en banden te blijven trainen. En wat blijkt dat sporten moeilijk, niet voor de hypermobiele persoon maar voor de autist.

Hoe graag zou ik elk weekend, net als “gewone” ouders langs de zijlijn staan en je net als al die andere knullen van 11 ( bijna 12) zien hollen over dat veels te grote groene grastapijt. Om je dan toe te juichen net als al die andere te over fanatieke ouders die samen met mij roepen dat je die ene best tegen ze schenen mag trappen als het maar resulteert in een prachtig doelpunt met je rechterpootje! Om dan samen in de sportkantine spelstrategieën door te spreken onder het genot van een drankje en bitterballen, en dat ieder weekend en op elk toernooi dat wordt georganiseerd.

Maar nee; hoe moeilijk blijkt het in de praktijk om jou bij een “gewone vereniging ” te laten horen. We hadden je aangemeld bij onze plaatselijke voetbalvereniging, en misschien hadden wij niet moeten vermelden dat je autist bent, en dat je met het Auti-voetbal team eerste van de poule was geworden bij het internationaal autisten voetbal toernooi. Nee hadden we niet moeten melden dat je al drie jaar elke vrijdagavond traint en dat je daarnaast de meeste van de kinderen in het team bij de plaatselijke voetbal vereniging kent omdat het je oud klasgenoten zijn. Hadden we niet moeten aanbieden om bij de training aanwezig  te zijn om te ondersteunen wanneer het misschien niet zou gaan in het voetbal team bij de plaatselijke voetbalvereniging. Hadden we niet moeten vragen of je een training mee mocht doen om te kijken of je het aankon en dan misschien lid kon worden van deze plaatselijke voetbal vereniging zodat je in plaats van 1 keer in de week voetballen naar 3 keer per week zou kunnen en dat met je eigen dorpsgenoten.

Nee hadden we NIET moeten doen. Want het bleek in de praktijk iets waarover ongeveer 3 maanden nagedacht moest worden, mailtjes doorgestuurd moesten worden binnen het bestuur en weer terug naar de teamleiders en de coach met de vraag of hij je er wel bij wilde. Er moest nagedacht worden wanneer je dan misschien een keer zou kunnen meetrainen op proef, en denken duurt lang. Dus wij hebben de stekker eruit getrokken, want als dit al zo moeilijk is voor een plaatselijke voetbal vereniging, dan vrees ik met grote vrezen  wanneer we ze hadden moeten uitleggen hoe ze je überhaupt hadden moeten benaderen, want jij als autist bent dan wel een heel ingewikkeld iets, volgens de plaatselijke voetbalvereniging dan!

Daarom voetbal jij bij je “eigen” voetbal team, een team van jongens en meiden met ASS of ADHD of aanverwante stoornis die ook willen voetballen, net als iedereen. Er is geen competitie en het is maar 1 x per week maar het is voetbal. Dit doen we bij een reguliere vereniging die de uitdaging wel aan wilde gaan en een veld beschikbaar stelt (ik mag geen reclame maken maar doe het lekker toch: Autstekend verzorgt de training en Kolping Boys Alkmaar heeft het team “De Helden” ingelijfd).  Maar je wil meer, “echt” voetballen net als iedereen 2 tot 3 keer trainen en dan kijken of je ook een competitie aankan, maar helaas die uitdaging durfde de ander niet aan.

Nog steeds op zoek naar meer dan die 1x voetbal per week gaan we verder op onderzoek; de sportschool! Lekker kickboksen met leeftijdsgenoten in de eigen gemeente. Ideaal. Uitleg 1 op 1 is geen probleem en ieder wordt persoonlijk begeleid tijdens het trainen. Dus we gaan kijken, enthousiast als we waren gingen we heen, om lamgeslagen weer thuis te arriveren. De groep was groot en druk, er stonden overal spiegels waarin je jezelf en de andere zou zien, en dan de muziek die door de boxen schalt en dan moet je ook nog tegen die boxpaal rammen en luisteren wat de sportinstructeur je probeert in te fluisteren. Met tranen van frustratie wandel je weer binnen. Dit wordt m niet. Dit was zo niet wat jij je had voorgesteld.

Daarnaast heb je al gejudood, en zo’n klein wit balletje over een tafel heen en weer gemept en natuurlijk ben je watervrij en heb je A en B in de pocket om dan het experiment hardlopen met je vader niet te vergeten! Maar bij elke sportactiviteit liep je vast, verstijfde je, vergat je de aangeleerde schoolslag en verzoop je bijna in je eigen angsten en kon je er niet meer tegen wanneer er in je rondje hardlopen soms wegen waren opgebroken en je daardoor links af moest in plaats van rechts.

De inzet van onze zoektocht is nog steeds een tweede sport te vinden in je eigen omgeving zodat je contacten blijft houden met je leeftijdsgenoten en oud klasgenoten. Zodat je samen later, als je oud genoeg bent, in de kroeg in het dorp dronken kan worden om dan weer samen thuis te komen.  Om in het sociale leven te staan hoe moeilijk dat dan ook is, en niet ernaast...

Misschien dan maar samen sporten proberen, een gezinspas voor de fitnessschool misschien? Samen in de gewrichten hangen, lekker los gaan op de loopband en dan zonder handen heel hard fietsen!  Doen we als afsluiting een lekker sapje aan de bar ;)

Marie-José