We hebben samen gezwommen, en zijn in het begin nog even
samen kopje onder gegaan maar nu , nu dobberen we heerlijk samen op de golven.
En al komt er af en toe een storm opzetten, jij zet je zuidwester op je
bolletje en als het moet kruip je in het oog van de storm en blijf je steeds
steviger staan.
De overgang was in het begin groot, net als voor ieder ander
kind dat van groep 8 naar de brugklas zou gaan. En ja voor mijn Asperger
klantje en al die andere kinderen binnen het speciaal of regulier onderwijs met
een “etiketje” moeten iets harder werken om de rest te kunnen bijbenen en
hebben misschien iets meer tijd nodig. Maar daar had moeders ook last van, dat
sneller schakelen en bijbenen. Hoe snel trapte ik in die valkuil om me teveel
te bemoeien met wat er allemaal mis ging op school. Die extra structuur,
instructie en begeleiding die ik in mijn optiek toch echt miste binnen dit
speciaal voortgezet onderwijs (lees de beste school van Nederland). In mijn
beleving ging er al teveel mis en klom ik direct in de pen, of eigenlijk gezegd
waren de eerste e-mails alweer verzonden naar jouw mentor omdat het even anders
liep dan verwacht. Sommige waren zeker terecht, en sommige waren van die
overbezorgde uber-moeder die eigenlijk nog teveel bezig was met krampachtig
vasthouden in plaats van loslaten, want dat hand in hand voelde zo vertrouwd.
Maar je hebt het
geflikt!
Van eerst samen elke dag je agenda te controleren met
daarnaast natuurlijk magister om echt zeker te weten dat er niet ergens in zo’n
Twilight zone nog huiswerk zweefde dat je nog moest maken, zijn we over gegaan
naar totaal eigen management. Alhoewel, ik krijg wel wekelijks een reminder van
je via de whatsapp dat ik bijvoorbeeld volgende week donderdag een proefwerk
aardrijkskunde heb staan. En soms schiet je nog even in de stress omdat je dan
een SO én een proefwerk op 1 dag hebt, want in jouw beleving gewoon not done
is. De eerste proefwerkweek komt eraan dus ik ga alvast wat nazorg regelen ;)
Maar hoe raar was het om dan deze week op een woensdagmiddag
om 14:30 een telefoontje van je te krijgen met de mededeling dat ik het “busje
komt zo” mocht afbellen want jij ging met je maatje uit de klas lekker met de
zoef zoef trein naar huis! En o ja, voor de donderdag en vrijdag middag mocht
ik ook meteen even afbellen want je had met je maatje en anderen afgesproken
dat je die dagen ook lekker ging treinen. Oké, dat was even schakelen voor
moeders maar wow, dit was een van die “beste telefoontjes ever” die ik van mijn
Aspergerklantje had kunnen wensen.
Mijn zoon wordt groot, hand in hand lopen we nu nog samen in
de winkel of over straat, waar je me gelukkig nog steeds te pas en te onpas
heerlijke knuffels komt geven want zonder knuffel kan je niet verder met de
dag. En die momenten koester ik en hou ik je vast al kijkt de hele wereld naar
jou en mij in de winkel, bij de kassa, op straat of waar dan ook. En ik steel
die momentjes met jou en bewaar ze diep in mijn hart, want jeetje wat gaat het
hard nu. Je bent nu niet langer meer alleen van mij, nee je bent nu ook een
kind van de wereld.
Marie-José