Wees gerust, dit is niet een kreet die van mijn Asperger klantje afkomt, neen dit is een kreet waar wij hartelijk om hebben moeten lachen die heel stellig door mijn 9-jarige dochter werd gebezigd. En ja wij moesten hier heel erg hard om lachen omdat ze vol overtuiging al bij juni en juli de mist in ging om even later oktober over te slaan om verder te gaan met november! En dit doet ze altijd, de 12 maanden zijn er met een beetje mazzel bij onze dochter altijd 11.
Sinds kort hebben wij er in het gezin een ADHD klantje bij
gekregen, zomaar kado, onze dochter. Eigenlijks is ze volgens de oude DSM-IV
een ADD klantje maar aangezien we het makkelijk willen houden hebben we in de
DSM-V alles op 1 hoop gegooid en is ze nu een ADHD-C van combinatie. Net als
ons Asperger klantje nu niet meer Asperger zou hebben maar een jongen zou zijn
met een Autistische Spectrum Stoornis. In mijn visie is er nog steeds
onderscheidt, een Asperger is geen PDD Nos-er of andersom. Maar we doen het er
maar mee. Het was wel even een “dingetje” niet zozeer voor ons, maar temeer
voor onze zoon en natuurlijk ook dochter. Want hoe krijgt je dat nou zo
opeens? Ze heeft er helemaal niets voor
hoeven doen, ze is ook niet ziek geweest en opeens heb je dat, dat ADHD-C. Dat
streepje C moet er wel bij, want zo heeft de psychiater en psycholoog het
uitgelegd en toegelicht aan onze jonge dame.
Ga dat dan maar eens uitleggen. Dat je dat eigenlijk al heel
lang hebt maar dat we er nu pas achterkomen. Dat nu pas is een beetje
genuanceerd, wij vonden haar altijd wel druk en ontzettend vergeetachtig. Ze
deed nooit wat we van haar vroegen, als ik vroeg om een kopje koffie dan liep
ze gerust de keuken in om zonder de koffie terug te keren omdat ze het al weer
vergeten was. Zo rijdt ze op de fiets naar sport altijd al vanuit huis de
verkeerde kant op en wanneer wij altijd rechtdoor moeten gaat zij steevast
linksaf en rijdt ze zo mijn wielen in omdat ze niet meer weet hoe we normaal
fietsen. Haar korte termijn geheugen blijkt zo lek als een zeef. Doordat ze
afgelopen schooljaar al 6 weken eerder thuis zat dan de zomervakantie begon
kwamen we terecht bij de psycholoog, ze bleek overspannen door de
thuissituatie, haar broer het Aspergerklantje, en een gecreëerde situatie door
haar meester in de klas, waar ze op een bepaald moment niet meer mee om kon
gaan. Het advies, met de handen in de klei en verstand op nul. We kwamen er
achter dat dit het niet alleen kon zijn, en na veel gepuzzel, de nodige testen
en gesprekken blijkt dat onze dochter zoveel prikkels in haar hoofd heeft, ze
niet kan onthouden dat ze zich na het opstaan moet aankleden, dat ze om 08:00
naar school moet, dat ze dan haar tanden gepoetst moet hebben en haar tas
ingepakt moet zijn. Dat ze meerdere opdrachten tegelijk niet kan onthouden, en
dat ze naast dit alles thuis op haar tenen loopt omdat ze nu oud genoeg is om
te begrijpen dat haar broer anders is en dat dát helemaal niet leuk is! Een
brusje zijn is ook helemaal niet leuk, zeker niet als je al je handen vol hebt
aan jezelf.
Mijn Asperger klantje vond het in het begin iets om lekker
mee rond te gooien. Hij wist natuurlijk altijd al dat zijn kleine zusje een
ADHD-er was! En nu kreeg hij het ook nog eens bevestigd. Het klopt, wij als ouders
riepen het vaak wanneer zijn zusje weer eens niet kon blijven zitten aan de
tafel, als ze na 3 uur dansles op een dag nog steeds niet moe was, of ze om
22:30 nog even kwam “buurten” beneden omdat ze geen slaap had. Maar nu had mijn
zoon een legitieme reden om in elk gesprek of bij elk bezoek dit nieuwsfeitje
aan te halen. Zodra je bij ons één voet over de drempel zet krijg je meteen de
vraag of je “het” al weet. Zo niet, dan zal zoonlief je wel even informeren dat
zijn zusje nu een ADHD-er is. Het mooiste is als hij op samenzweerderige toon
naar ons toe komt en fluistert “weten ze “het” al?” met knipoog, en een blik op
de onfortuinlijke bezoeker.
Marie-José
Geen opmerkingen:
Een reactie posten